Sandip's Blog

आरोहको उत्कर्षमा , विभत्स कल्पनाको बिम्ब भित्र , घृणात्मक शिल्पको आनन्द खोज्नु , भावनात्मक तर्क नै निराधार हुने , कल्पनाको बेजोड मर्म भित्र , बितेको समयको " त्यो " खण्ड । फलतः दीर्घकालिन रुपान्तरणको पक्षमा , उदायमान भएर विश्वासको प्रतिघात गर्नु , " परिणाम " नभई परिवेशको पैराणिक , " परिकाल्पनाको प्रतिरुप " भएको प्रष्ट हुन्छ ।

  यो दशैंमा ............................ लाजै बिना पैसा माग्ने ओठ भेटियो, पैसा हाली पचाउने कोट भेटियो । र छाँट नयाँ नयाँ नौलौ लिला देखियो, सप्तमीको विहानीमै राँगाको फिला देखियो । खोला बगर पिङ भएको टोल भेटियो, अलपत्र फालिएका कण्डमका खोल भेटियो । राति मात्र खेल्न जाने पिङ देखियो, खेतबारीमा फालिएका सिङ भेटियो ।

स्नातक तहसम्मको पढाइ भर्खर–भर्खर मात्र सिध्याएको थियो हिरेले । अब उसको योजना कुनै एउटा साधारण नेपालीको भन्दा बिल्कुल फरक थिएन । बस् कुनै एउटा बोर्डीङ्गस्कुलमा उसका प्रमाण–पत्रहरू धरौटिमा राखेर केही बर्षसम्म पैसा कमाएको अभिनय गर्ने जो आम नेपालीको हुने गर्दछ । उसको योजना मुताबिकनै उसले पनि एउटा बोर्डिङ्गस्कुलमा जागिर पाएको थियो । त्यस स्कुलमा ऊ एउटा अंग्रेजी बिषयको शिक्षकको रुपमा प्रवेश गरेको थियो । ऊ प्रायः समयमानै स्कुल पुग्ने गर्दथ्यो । उसलाई कुनै पनि विद्यार्थीले सिधा नजरले हेरेको मन पर्दैन थियो । ऊ चाहन्थ्यो कि उसका अगाडि पर्दा जस्तोसुकै विद्यार्थीले पनि शिर झुकाएर हिंडोस् । किनकि ऊ सानु छँदा उसले त्यस्तै शिक्षा पाएको थियो । उसलाई सरले घोक्न दिएको पाठ घोकेर समयमा नबुझाउँदा पिटाई खाएको अहिले पनि दुखीरहेको थियो । बाटोमा शिक्षकलाई भेट्दा नमस्ते नगरेको निमा साथीहरूको अगाडि पिटाई खाँदा नतमस्तक बनेर निहूरीनु परेको थियो । सायद यस्तै बातावरण्मा हुर्केकाले होला ऊ पनि क्रुर, निर्दयी र विद्यार्थीको भावनासँग वास्ता नगर्ने स्व्भावको थियो । उसको स्व्भाव र बोर्डिङ्गस्कुलको सिद्धान्त मिल्नगएको थियो

खसीको दशा, कस्तो यो विडम्वना, मान्छेको दशैं ।