Sandip's Blog

आज भने तिम्रो छेउ पर्न पाए हुन्थ्यो, जिस्काउदै तिम्रो नजिक सर्न पाए हुन्थ्यो । पारी किनार मायाबारी पारि नै छ प्रित, तिमीसँगै प्यारो गंगा तर्न पाए हुन्थ्यो । वर्षायामको झरी जस्तै जहीतही ओर्लीरैछु तिम्रो मनको बलेसीमा झर्न पाए हुन्थ्यो । भावानाका तरङ्गमा प्रेमलहरी धेरै फले, केही बिज तिम्रो दिलमा छर्न पाए हुन्थ्यो । सगैं बाच्ने सँगै हिड्ने कसम बनाईसकें, अन्तिम ईच्छा,तिमीसँगै मर्न पाए हुन्थ्यो ।    नवीन अविरल , गजल र सामजिक चेतानामूलक कथा लेखनमा कलम चलाउनुहुन्छ । यस पटक मैले वहाँको स्वीकृतिमा वहाँको ब्लगबाट यो गजल यहाँ प्रकाशीत गरेको छु । अविरलजी को कलमले यस्तै नयाँ नयाँ सिर्जन सदैव सिर्जना गरिरहोस् मेरो शुभकामना ।

प्राचीन जापानमा एक युवकलाई कराँते सिक्ने रहर लागेछ र ऊ दशकै सबैभन्दा कहिलएका घाघडान कराँते गुरुकहाँ पुग्छ । गुरुले सोध्द्धछन् "तिमी म बाट के चाहन्छौ ?" युवकः "म तपाईकमो शिष्य बनेर यस भूमिकै उत्कृष्ट खराँते खेलाडी बन्न चाहन्छु । बरु, तयसका लावि कति वर्ष अधययन गर्नुपर्छ ?" गुरु : "कम्तिमा दश बर्ष ।" युवक : "तर दश वर्ष त धेरै लामो समय हो । यदि मैले अन्य विद्यार्थी भन्दा दोब्बर महेनत गरेँ भने नि ?" गुरु: "बीस वर्ष ।" युवकः आश्चर्य मान्दै भन्छ, "बीस वर्ष ! ! अनि, मैले आफ्नो भएभरको परिश्रम लागएर दिन रात अध्ययन गरै भने !" गुरुको जवाफ सुनेर हैरान युवक फेरि सोध्छ "यो के हो ? म जति जति बढी  मेहनत गर्छु भन्छु, तपाई किन त्यति त्यति समय बढाउँदै जानुहुन्छ ?" स्रोत : रविन भट्टराई